De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie wordt geschat op 1/5.000 en er is geen verschil tussen geslachten.

Symptomen kunnen op eender welke leeftijd verschijnen en variëren sterk tussen individuen en zelfs binnen eenzelfde familie. Cardiovasculaire betrokkenheid wordt gekarakteriseerd door 1) progressieve dilatatie van de aorta gepaard met een verhoogd risico op dissectie van aorta, wat een invloed heeft op de prognose; dilatatie van aorta kan leiden tot lekkende aortaklep; en 2) mitralisklepinsufficiëntie, die gecompliceerd kan zijn door aritmie, endocarditis of hartfalen. Betrokkenheid van skelet is vaak het eerste teken van de ziekte en omvat mogelijk dolichostenomelie (excessieve lengte van ledematen), grote gestalte, arachnodactylie, gewrichtshypermobiliteit, scoliotische misvormingen, protrusie van acetabulum, misvorming van thorax (pectus carinatum of pectus excavatum), dolichocefalie van anteroposterieure as, micrognathie of hypoplasie van jukbeen. Oftalmische betrokkenheid leidt tot asmyopie, wat kan leiden tot netvliesloslating en lensluxatie (ectopie of luxatie zijn typische verschijnselen). Oculaire complicaties, vooral ectopia lentis, kunnen leiden tot blindheid. Cutane verschijnselen (striae), een risico op klaplong en durale ectasie kunnen ook voorkomen.

In de overgrote meerderheid van de gevallen wordt syndroom van Marfan veroorzaakt door mutaties in het gen FBN1 (15q21), dat codeert voor fibrilline-1, een proteïne dat essentieel is voor bindweefsels. Er werden randgevallen geïdentificeerd die secundair zijn aan mutaties in het gen TGFBR2, dat is gelokaliseerd op chromosoom 3 en codeert voor een TGF-bèta-receptor.

Diagnose is gebaseerd op klinische tekenen en familiegeschiedenis. Ten gevolge van het zeer variabele klinische beeld kan het echter moeilijk zijn de diagnose te stellen. Er werden internationale diagnostische criteria (criteria van Gent) gebaseerd op klinische hoofd- en/of nevenverschijnselen vastgelegd om te helpen bij de diagnose.

De differentiële diagnose omvat MASS-syndroom, syndroom van Shprintzen-Goldberg, mitralisklepprolaps, syndroom van Ehlers-Danlos en andere ziekten die zich presenteren met aneurysma van aorta zoals syndroom van Loeys-Dietz (zie deze termen).

Prenatale genetische diagnose is mogelijk voor families waarbij de causale mutatie werd geïdentificeerd.

Overerving gebeurt autosomaal dominant. Een getroffen individu heeft een kans van 50% om de mutatie verantwoordelijk voor de ziekte over te dragen. Er werden enkele sporadische gevallen gerapporteerd.

Ziektebeheer dient multidisciplinair te zijn met consultaties bij verschillende specialisten, waaronder cardiologen, genetici, reumatologen, oftalmologen, pediaters en radiologen. Behandeling dient gericht te zijn op het beperken van aortadilatatie (bètablokkers en vermindering van sportactiviteiten) en regelmatig onderzoek van de aorta (jaarlijks echocardiogram) om vervanging van de aortawortel mogelijk te maken vooraleer dissectie optreedt. Chirurgie kan aangeboden worden voor skeletanomalieën (stabilisatie van wervelkolom in geval van scoliose of herstellen van misvormingen van thorax) en ooganomalieën (laserbehandeling of vervanging van een geluxeerde lens). Voor het overige is de behandeling symptomatisch.

De prognose hangt af van de mate van betrokkenheid van de aorta. Mits regelmatige opvolging en adequate behandeling ligt de levensverwachting van patiënten tegenwoordig dicht tegen die van de algemene populatie. De laatste 30 jaar steeg de levensverwachting met 30 jaar.