De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie van klinische deficiëntie van biotinidase (BD) wordt geschat op 1/61.000. De frequentie van dragerschap in de algemene populatie bedraagt ongeveer 1/120.

Symptomen van BD verschijnen doorgaans tijdens de eerste levensmaanden, maar latere aanvang werd ook reeds gerapporteerd. Individuen met onbehandelde zeer ernstige deficiëntie (minder dan 10 % van de gemiddelde normale activiteit van biotinidase in serum) vertonen variabele klinische bevindingen, waaronder insulten, hypotonie, eczematoïde huiduitslag, alopecie, ataxie, gehoorverlies, fungale infectie, en ontwikkelingsachterstand. Metabolisch vertonen onbehandelde kinderen mogelijk keto-/lactaatacidose, organische acidemie (-urie) en milde hyperammoniëmie. Individuen met onbehandelde partiële BD (10% tot 30% van de gemiddelde normale activiteit van biotinidase) kunnen asymptomatisch, maar tijdens periodes van stress, zoals ziekte, koorts of vasten, kunnen ze symptomen ontwikkelen die lijken op die van individuen met ernstige BD. Er werd aangetoond dat meerdere volwassenen met opticusneuropathie en/of perifere neuropathie, vaak verkeerdelijk gediagnosticeerd als multipele sclerose, lijden aan zeer ernstige deficiëntie van biotinidase.

BD wordt veroorzaakt door mutaties in het gen BTD (3p25), die resulteren in verminderde of afwezige activiteit van biotinidase. Dit enzym recycleert vrij, niet aan proteïne gebonden biotine, dat vereist is voor verschillende biotine-afhankelijke metabole processen. Er zijn meer dan 150 gekende mutaties van het gen BTD die BD veroorzaken.

De aandoening wordt gedetecteerd bij screening van neonaten, indien dit beschikbaar is. Overige gevallen worden gediagnosticeerd op basis van klinische verschijnselen en symptomen, en bevestigd door deficiënte activiteit van biotinidase in serum aan te tonen. Moleculaire analyse van mutaties in het gen BTD is ook een optie.

Symptomen van BD overlappen met symptomen van andere metabole aandoeningen, waaronder deficiëntie van holocarboxylase-synthetase, geïsoleerde carboxylasedeficiëntie, nutritionele biotinedeficiëntie, zinkdeficiëntie, en deficiëntie van essentiële vetzuren. Testen voor biotinidasedeficiëntie dient overwogen te worden voor alle individuen waarvan vermoed wordt dat ze multipele sclerose hebben.

Prenatale diagnose voor risicovolle zwangerschappen is mogelijk, en kan gebeuren aan de hand van enzymanalyse, of door mutatieanalyse wanneer de mutatie gekend is. Gezien de aandoening behandelbaar is, wordt prenataal testen echter biet overwogen door de meeste families.

Overerving gebeurt autosomaal recessief. Erfelijkheidsadvies dient aangeboden te worden aan koppels die risico lopen (beide individuen zijn drager van een causale mutatie van de ziekte) om hen te informeren over het risico van 25% op het krijgen van een getroffen kind bij elke zwangerschap. Broers/zussen van patiënten met BD dienen getest te worden op de deficiëntie, zelfs wanneer ze geen symptomen vertonen.

Orale suppletie van biotine in de vrije, niet aan proteïne gebonden vorm is de primaire behandeling en verbetert symptomen bij symptomatische patiënten, maar voorkomt ook symptomen bij diegenen die werden geïdentificeerd bij screening van neonaten of bij diegenen bij wie nog geen symptomen waren ontwikkeld. Eens sommige kenmerken, zoals opticusatrofie, gehoorverlies, of ontwikkelingsachterstand, zich ontwikkelen, zijn ze mogelijk niet omkeerbaar door behandeling met biotine. Behandeling met biotine dient levenslang aangehouden te worden. Er zijn geen ernstige neveneffecten van therapie met biotine gekend. Patiënten en hun families dienen gewaarschuwd te worden over het belang van het naleven van de behandeling. Periodieke oogheelkundige, neurologische en metabole onderzoeken worden aangeraden. Rauwe eieren dienen vermeden te worden aangezien ze avidine (substantie die bindt met biotine) bevatten, maar koken deactiveert het bindend effect van avidine.

De prognose voor individuen gediagnosticeerd met BD is zeer goed, op voorwaarde dat ze behandeld worden vooraleer symptomen optreden en ze therapie met biotine naleven. Bij volwassen patiënten die zich presenteren met opticusneuropathie en/of perifere neuropathie, zullen symptomen waarschijnlijk verbeteren mits vroege interventie. Indien dergelijke individuen gedurende een te lange periode symptomatisch blijven, kunnen hun symptomen echter onomkeerbaar zijn.