De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie van MWS is niet gekend. Bij een Frans onderzoek door genetische laboratoria werden echter 135 gevallen gerapporteerd en werd de prevalentie van CAPS geschat op 1/360.000.

De aanvang van MWS varieert, maar meestal vertonen patiënten binnen het eerste aantal levensjaren pieken van terugkerende koorts (maximum van 39-40°C) die doorgaans 's avonds beginnen (circadiaan patroon) en een aantal uren duren, met een wisselende terugkeer gedurende een week. Intense algemene malaise en rillingen komen op hetzelfde moment voor en leiden tot ernstige invaliditeit. Niet-prurigineuze netelroos (diffuse, erythemateuze, oedemateuze plaques op een achtergrond van algemene, vaag erythemateuze plekken) is een hoofdkenmerk van CAPS en is algemeen aanwezig maar wordt duidelijk intenser tijdens acute periodes. Progressief sensorineuraal gehoorverlies in de hoge frequenties, ten minste gedeeltelijk ten gevolge van chronische ontsteking van de cochlea (slakkenhuis), begint in de kindertijd (doorgaans na de leeftijd van 10 jaar) en resulteert in volledige doofheid. Myalgie, artralgie en distaal oedeem komen zeer courant voor. Naarmate ze ouder worden, ontwikkelen patiënten erythemateuze banden op de handen, alsook trommelstokvingers. Bijkomende kenmerken zijn onder meer ernstige chronische vermoeidheid, terugkerende hoofdpijn, cognitieve beperkingen, betrokkenheid van het oog (bindvliesontsteking, uveïtis, episcleritis), aften in de mond, lymfadenopathie, en pijn aan de borstkas en de buik. Koude, vermoeidheid, stress, of fysieke inspanning zijn universele uitlokkers van acute ontsteking, maar de acute aanvallen kunnen echter zonder aanleiding lijken plaats te vinden. Secundaire amyloïdose (zie deze term), die wordt onthuld door aanhoudende proteïnurie, is een prominent kenmerk dat 25% van de patiënten treft en kan leiden tot chronische nierinsufficiëntie. Ernstige MWS-gevallen (MWS/CINCA) kunnen chronische hersenvliesontsteking en papillair oedeem met progressieve opticusatrofie vertonen. Groeiachterstand en mannelijke steriliteit zijn gebruikelijk.

MWS is het gevolg van een dominante mutatie in het gen NLRP3 (1q44) dat codeert voor cryopyrine. Dit defect resulteert in functiewinst van cryopyrine dat uiteindelijk leidt tot een verhoogde secretie van het pro-inflammatoire cytokine interleukine (IL)-1 bèta en gedereguleerde inflammatie. Mutaties in dit gen kunnen ook twee bijkomende fenotypes van CAPS veroorzaken: familiale koude-urticaria (FCAS) en CINCA-syndroom (zie deze termen). Patiënten met een identieke aminozuursubstitutie kunnen duidelijk verschillende klinische subtypes vertonen, wat doet vermoeden dat bijkomende modificerende genetische factoren en/of omgevingsfactoren van belang zijn voor de expressie van de ziekte. Somatisch mozaïcisme van NLRP3 verklaart 30-60% van de patiënten bij wie conventioneel genetisch testen negatief is. Sommige patiënten met een klassiek fenotype van MWS, FCAS of CINCA-syndroom hebben mogelijk geen mutaties in NLRP3.

Overerving gebeurt autosomaal dominant met variabele expressie binnen een familie en tussen verschillende families.