De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De incidentie van Apertsyndroom wordt geschat op 1/100.000 tot 1/160.000 levendgeborenen.

Patiënten vertonen in het algemeen ernstige structurele en functionele beperkingen ten gevolge van schedel- en ledematenmisvormingen. Craniosynostose kan leiden tot acrobrachycefalie of turribrachycefalie met vertraagde sluiting van de fontanellen en een mogelijke impact op de groei van de hersenen en de neurologische ontwikkeling. Macrocefalie werd ook gerapporteerd. Misvormingen van de ledematen bestaan voornamelijk uit syndactylie van de weke delen en beenderen van de vingers en tenen (een variabel aantal vingers en tenen worden getroffen), occasionele rhizomele verkorting, en ankylose van de elleboog, wat gepaard gaat met functionele beperkingen en mobiliteitsbeperking. Faciale bevindingen omvatten middengezichtshypoplasie die gewoonlijk matig tot ernstig is, met hypoplasie van de bovenkaak, ondiepe oogkassen, scheelzien, hypertelorisme, schuin naar beneden gerichte oogspleten en uitpuilende ogen, evenals een ingedrukte neusbrug en een afwijkend neustussenschot. Bevindingen met betrekking tot het gebit omvatten vertraagde tanderuptie, impactie, verdringing, dik gezwollen tandvlees en ontbrekende tanden, evenals een hoog risico op cariës. Unilaterale en bilaterale posterieure kruisbeten komen vaak voor. Chronische middenoorontsteking, gehoorverlies en een verhoogde oogdruk die kan leiden tot blindheid zijn vaak voorkomende complicaties. Matige tot ernstige verstandelijke beperking en een variable vertraging in de ontwikkeling komen ook vaak voor bij AS (in meer dan 50% van de gevallen). Sommige patiënten vertonen agenesie van het corpus callosum, ventriculomegalie, waterhoofd, versmolten nekwervels (meestal C5-C6) en occasioneel cardiale en gastro-intestinale afwijkingen, radiohumerale synostose, of gespleten velum (zie deze term).

Een mutatie in het FGFR2-gen (10q25.3-10q26), dat betrokken is bij celsignalering tijdens de embryonale ontwikkeling, is causatief voor Apertsyndroom. Een gevorderde leeftijd van de vader werd geassocieerd met de novo mutaties, die in de meeste gevallen waargenomen worden.

De diagnose is gebaseerd op de klinische bevindingen bij de geboorte. Sommige gevallen kunnen prenataal worden geïdentificeerd. De diagnose kan bevestigd worden door moleculair genetisch onderzoek.

De differentiële diagnose omvat andere syndromale craniosynostosesyndromen, zoals Pfeiffer-, Crouzon-, Saethre-Chotzen-, Muenke-, en Jackson-Weisssyndroom (zie deze termen).

Prenatale MRI of moleculair genetisch onderzoek kan worden aangewend om verdachte gevallen te diagnosticeren.

Apertsyndroom volgt een autosomaal dominant patroon van overerving en vertoont volledige penetrantie. De kans op herhaling voor niet-getroffen ouders van een getroffen kind is laag, maar het risico voor het nageslacht van de getroffen patiënt bedraagt 50%. Erfelijkheidsadvies moet worden verstrekt aan de getroffen families.

Een multidisciplinaire aanpak voor de behandeling met levenslange opvolging is nodig. De primaire behandeling omvat het losmaken van de aan elkaar gegroeide schedelnaden, gevolgd door een chirurgische vooruitplaatsing of distractie voor het behandelen van middengezichtshypoplasie en een herstellende of cosmetische behandeling van andere misvormingen. Een succesvolle behandeling kan zorgen voor een betere esthetiek en functionele prestaties (ademhaling, kauwen, orale en oculaire gezondheid). Bij patiënten met een syndactylie van het want-type biedt chirurgische scheiding van de vingers meestal weinig functionele verbetering. Men dient ook rekening te houden met de psychosociale aspecten van het syndroom.

De prognose is voorzichtig. Veel individuen vertonen levensbedreigende complicaties, zoals aantasting van het centrale zenuwstelsel en de luchtwegen. Anderen kunnen het relatief goed doen met de juiste medische en chirurgische behandeling, maar intellectuele beperkingen komen nog vaak voor. De levensverwachting varieert onder AS-patiënten ten gevolge van de variabele klinische ernst en het succes van de behandeling.