De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De incidentie van supravalvulaire aortastenose (SVAS) wordt geschat op ongeveer 1 op 25.000 geboortes en de gemiddelde prevalentie in de algemene populatie op 1/7.500.

Klinische manifestaties van SVAS zijn onder meer systolisch ejectiegeruis en, in sommige gevallen, symptomen van pijn op borst of syncope. Elektrocardiografie toont mogelijk verschijnselen van verstoorde repolarisatie in rust en/of verschijnselen van ischemie na een inspanningstest.

De vernauwing is te wijten aan verdikking van de slagaderwand, die niet gerelateerd is aan atherosclerose. SVAS wordt veroorzaakt door een mutatie in het gen voor elastine (ELN), dat is gelokaliseerd op chromosoom 7q11.23. In nagenoeg alle gevallen leiden mutaties ELN tot verstoorde synthese van het proteïne elastine, wat resulteert in deficiënte productie.

Ontdekking van systolisch geruis kan een aanleiding zijn voor cardiologisch onderzoek, dat mogelijk ventrikelhypertrofie toont. Echocardiogram kan wijzen op progressieve zandlopervormige vernauwing van lumen van aorta en/of longslagader, wat specifiek is voor SVAS. Angiografie door retrograde katheterisatie van arteria femoralis (dijslagader) laat preciezere diagnose toe, maar kan risicovol zijn wanneer de stenose significant is. In dergelijke gevallen wordt dan ook voorkeur gegeven aan scanning. Een CT-scan kan de locatie en de ernst van de vernauwing van aorta tonen.

SVAS kan onderdeel zijn van syndroom van Williams-Beuren, veroorzaakt door microdeletie van de regio 7q11-q23, inclusief het gen voor elastine en vele aangrenzende genen. SVAS geassocieerd met syndroom van Williams-Beuren is identiek aan geïsoleerde SVAS, maar syndroom van Williams-Beuren is ook geassocieerd met een kenmerkend aangezicht, gedragsstoornissen en hypercalciëmie.

Bij een familie die is getroffen door SVAS is de identificatie van dragers van een mutatie belangrijk voor opvolging, vanwege de progressieve aard van de ziekte. Detectie van supravalvulaire stenose van aorta of longslagader is mogelijk door prenataal onderzoek met echografie.

Met uitzondering van de gevallen met syndroom van Williams-Beuren is de ziekte ofwel sporadisch ofwel familiaal. In familiale gevallen wordt de aandoening doorgegeven als een autosomaal dominant kenmerk met onvolledige penetrantie en variabele expressiviteit tussen leden van dezelfde familie.

Regelmatige opvolging wordt aanbevolen (elke 6 maanden voor zuigelingen en elk jaar voor kinderen) om toe te zien op de evolutie van de stenose, die chirurgisch kan verwijderd worden. Chirurgisch herstel wordt enkel voor significante stenose geïndiceerd.

De prognose van SVAS hangt af van de ernst van de laesie en van mogelijke geassocieerde anomalieën van aortaklep of kransslagader. Factoren die een ernstigere uitkomst en frequente chirurgische ingrepen voorspellen, zijn aanwezigheid van diffuse laesies in vergelijkingen met discrete stenose of aanwezigheid van geassocieerde aandoening van aortaklep.