De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie van CPVT in Europa bedraagt 1/10.000.

De typische aanvangsleeftijd van CPVT ligt voor beide geslachten tussen 7 en 9 jaar. Syncopale aanvallen, veroorzaakt door fysische belasting of plotse emotie, zijn vaak de eerst waargenomen symptomen. Bij een deel van patiënten (10-20%) kan het plotse overlijden de eerste manifestatie van de ziekte zijn. De typische ritmestoornissen van CPVT zijn bidirectionele ventriculaire tachycardie en, in mindere gevallen, supraventriculaire tachycardie en atriumfibrillatie.

Tot op heden werden twee genen verantwoordelijk voor CPVT ontdekt, namelijk het gen voor cardiale ryanodinereceptor (RYR2) (1q43) dat CPVT veroorzaakt in ongeveer 55 tot 65% van de gevallen, en het gen voor cardiale calsequestrin (CASQ2) (1p13.3-p11) dat slechts in ongeveer 2% van de gevallen CPVT veroorzaakt. Mutaties in het gen KCNJ2 (17q24.3), die in de meeste gevallen verband houden met syndroom van Andersen (zie deze term), kunnen adrenergisch afhankelijke bidirectionele tachycardie uitlokken in afwezigheid van andere (of bij zeer milde) kenmerken van syndroom van Andersen, en zodoende een CPVT-fenokopie produceren.

Patiënten met een familieanamnese van CPVT of plots overlijden bij stress of syncope geïnduceerd door lichaamsbeweging/emotie dienen een belastings-stresstest en Holter-monitoring te ondergaan. De ritmestoornissen zijn gewoonlijk reproduceerbaar, zodat gegradeerde oefeningen van zeer groot diagnostisch belang zijn. Een Holter-ecg is ook aangewezen voor de meer zeldzame gevallen waarin plotse emotie een krachtigere uitlokkende factor vormt. Een ECG in rust is gewoonlijk onopvallend. Beeldvormend onderzoek van het hart (echocardiogram en MRI) is normaal bij de typische vorm van CPVT.

De belangrijkste differentiële diagnoses zijn het lange QT-syndroom (LQTS), aritmogene rechterventriculaircardiomyopathie (ARVC) en syndroom van Andersen-Tawil (zie deze termen).

Prenatale diagnose kan worden uitgevoerd bij families met een hoge penetrantie en een hoge letaliteit van de mutaties.

Wanneer er een familiale voorgeschiedenis is van CPVT, is genetisch onderzoek van familieleden aanbevolen. Screening van de mutatie in RYR2 (die een autosomaal dominant erfelijkheidspatroon volgt) is aanbevolen voor alle CPVT-patiënten. Screening van CASQ2 is aangewezen bij bewijs van recessieve erfelijkheid, in geval van parentaal bloedverwantschap en in geval van een negatieve RYR2-screening.

Bètablokkers (nadolol en propranolol) vormen de eerste behandelingsoptie voor patiënten met CPVT en de maximale verdraaglijke dosis dient te worden toegediend om hartritmestoornissen onder controle te houden. Onlangs leverde het gebruik van flecainide (een natriumkanaalblokker) goede resultaten op voor het onderdrukken van hartritmestoornissen bij CPVT-patiënten. Implanteerbare cardioverter-defibrillators (ICD's) zijn aanbevolen bij CPVT-patiënten met terugkerende syncope (ondanks behandeling met de maximale dosis van bètablokkers en flecainide) om hartstilstand en plots overlijden te voorkomen. Linkszijdige cardiale sympathische denervatie was in enkele gevallen succesvol bij het elimineren van hartritmestoornissen, maar de efficiëntie moet nog worden bevestigd. Lichamelijke activiteit dient sterk te worden beperkt bij CPVT-patiënten.

Hoewel CPVT een ernstige en vaak dodelijke ziekte is, kunnen een vroege diagnose en de juiste behandeling de levensverwachting significant verbeteren. Beperkte lichaamsbeweging in combinatie met bètablokkers en ICD-implantaten bij patiënten met terugkerende symptomen resulteerden in een gunstige prognose.