De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De meest voorkomende vorm, syndroom van Romano-Ward (RWS), heeft een prevalentie van bijna 1/2.500 levende geboortes. De andere vormen van familiaal LQTS zijn uiterst zeldzaam.

De twee voornaamste manifestaties van LQTS zijn episodes van syncope, die kunnen leiden tot hartstilstand en plotse hartdood, en elektrocardiografische afwijkingen, zijnde verlengd QT-interval en afwijkende T-golf. Indien geen extracardiale kenmerken aanwezig zijn, wordt naar de ziekte verwezen als RWS. RWS gerelateerd aan SCN5A is soms geassocieerd met 2:1 atrioventriculair blok en zeer vroeg optreden van hartritmestoornissen, vooral in de novo gevallen. Syndroom van Jervell en Lange-Nielsen heeft ook congenitale doofheid. Syndroom van Timothy kan geassocieerd zijn met syndactylie, faciale dysmorfie, en kenmerken van neurologische ontwikkeling. Syndroom van Andersen-Tawil wordt niet langer beschouwd als onderdeel van LQTS.

Alle LQTS-genen die tot op heden werden geïdentificeerd, coderen voor subeenheden van cardiale ionkanalen of voor proteïnen die een rol spelen in modulatie van ionenstromen. Mutaties in de genen die coderen voor de cardiale kalium- en natriumkanalen (KCNQ1, 11p15.5-p15.4; KCNH2, 7q36.1; SCN5A, 3p22.2) veroorzaken de ziekte, hoofdzakelijk door verlenging van de duur van repolarisatie, en bijgevolg van de actiepotentiaal. Varianten van KCNQ1 zijn het meest gangbare varianten van LQTS.

Gezien de typische kenmerken van LQTS vormen de typische gevallen geen diagnostisch probleem voor artsen die op de hoogte zijn van de ziekte. Randgevallen zijn echter complexer en vereisen evaluatie van verschillende elektrocardiografische, klinische, en familiale bevindingen, volgens specifieke diagnostische criteria (Schwartz-score). Moleculaire screening maakt nu deel uit van het diagnostische proces.

Differentiële diagnoses zijn epilepsie, catecholaminerge polymorfe ventriculaire tachycardie (CPVT), en LQTS geïnduceerd door geneesmiddel.

Prenatale diagnose dient overwogen te worden wanneer een van de ouders LQTS heeft.

Overerving kan autosomaal dominant of autosomaal recessief zijn, en hangt af van de betrokken genen en de vorm van familiaal LQTS. Erfelijkheidsadvies dient aangeboden te worden aan getroffen families.

Behandeling dient steeds te beginnen met bètablokkers, tenzij er valabele contra-indicaties zijn. Indien de patiënt ondanks een volledige dosis bètablokker nog syncopale episodes vertoont, dient zonder aarzeling sympathische denervatie van linkerhart (LCSD) uitgevoerd te worden. Therapie met een implanteerbare cardioverter-defibrillator (ICD) dient overwogen te worden wanneer de mate van bescherming die geboden wordt door bètablokkers en LCSD onvoldoende lijkt, waarbij de finale beslissing gebaseerd is op individuele kenmerken van de patiënt (leeftijd, geslacht, klinische voorgeschiedenis, genetische subgroep inclusief mutatiespecifieke eigenschappen in sommige gevallen, en de aanwezigheid van ECG-verschijnselen van 24-uurs Holter-opnames die wijzen op hoge elektrische instabiliteit).

De prognose is meestal goed voor patiënten die correct worden gediagnosticeerd en behandeld. De uitzonderingen zijn patiënten met syndroom van Timothy, patiënten met syndroom van Jervell and Lange-Nielsen die mutaties in KCNQ1 dragen, en patiënten met LQTS gerelateerd aan varianten van calmoduline, TRDN of SCN5A.