De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De wereldwijde prevalentie wordt geschat op 1/100.000.

De ziekte vangt vroeg in het leven aan, meestal in de eerste twee decennia, met myotonie die mogelijk elke spier aantast na contractie, maar het vaakst spieren van de onderste ledematen en de handen. Myotonie verbetert doorgaans bij fysieke inspanning (e.g. na opwarming). Myotonia congenita kan autosomaal dominant (ziekte van Thomsen) of recessief (ziekte van Becker) overgeërfd worden, met een ernstiger en vroeger fenotype bij de recessief overgeërfde ziekte.

De ziekte wordt veroorzaakt door mutaties met functieverlies in het gen dat codeert voor het chloridekanaal, CLCN1 (7q34), dat een rol speelt in de repolarisatie van spiercellen.

De klinische diagnose kan makkelijk bevestigd worden door elektromyografie (EMG), dat myotonische ontladingen geassocieerd met hyperexcitatie van het spiervezelmembraan aantoont. EMG-testen bij fysieke inspanning en koudestress laat gedetailleerde typering van de myotonie toe en helpt de moleculaire diagnose te oriënteren. Identificatie van mutaties in het gen dat codeert voor het chloridekanaal kan als diagnostisch beschouwd worden.

Steinert myotonische dystrofie, proximale myotonische myopathie en natriumkanalopathieën dienen steeds overwogen te worden bij de differentiële diagnose. Steinert myotonische dystrofie en proximale myotonische myopathie zijn de meest relevante differentiële diagnoses; deze ziekten presenteren zich met constante spierzwakte en -atrofie, een multisystemische betrokkenheid, die doorgaans niet geassocieerd zijn met ziekte van Thomsen en Becker, en kunnen zich occasioneel enkel met myotonie presenteren. Daarnaast kan enige mate van zwakheid waargenomen worden bij ziekte van Thomsen en Becker, vooral in de latere stadia van de ziekte. Natriumkanalopathieën kunnen zich presenteren met myotonie die zeer gelijkaardig kan zijn aan de myotonie die gerapporteerd wordt bij ziekte van Thomsen en Becker of die gekenmerkt kan zijn door verergering bij fysieke inspanning, de zogenaamde ''paradoxale myotonie'' (paramyotonia congenita).

De manier van overerving kan autosomaal dominant (myotonie van Thomsen) of autosomaal recessief (myotonie van Becker) zijn. Hoewel enkele klinische en EMG bevindingen kunnen helpen om ziekte van Thomsen en Becker te onderscheiden, dient erfelijkheidsadvies voorgesteld te worden en de resultaten van de moleculaire analyse dienen zorgvuldig geïnterpreteerd te worden, aangezien dezelfde mutaties werden geassocieerd met zowel dominante als recessieve overerving afhankelijk van de familie die werd bestudeerd.

Behandeling omvat natriumkanaalblokkers zoals mexiletinehydrochloride (indicatie goedgekeurd in Europa), carbamazepine, fenytoïne, ranolazine of lamotrigine.

De prognose van myotonia congenita is relatief goed, met een normale levensverwachting. Ziekte van Becker wordt als zijnde ernstiger beschouwd dan ziekte van Thomsen.