De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

DEB is na EB simplex de meest voorkomende vorm van EB. Op basis van recente gegevens ligt de prevalentie in Europa tussen 1/120.000 en 1/350.000.

Het klinische beeld varieert sterk, gaande van milde gelokaliseerde tot ernstige gegeneraliseerde betrokkenheid. De ziekte vangt meestal aan bij de geboorte, meer een vertraagde aanvang in de zuigelingentijd, kindertijd of adolescentie kan ook waargenomen worden bij mildere subtypes. Huidlaesies die spontaan of als reactie op wrijving ontstaan, kunnen een gegeneraliseerde of lokale distributie vertonen, vooral op handen, voeten of vooraan op de schenen. Genezing van de blaren gaat gepaard met vorming van atrofische of, in zeldzamere gevallen, hypertrofische littekens, albopapuloïde laesies, vorming van milia, en dystrofische nagels. Buitensporige littekenvorming kan leiden tot zeer invaliderende misvormingen van handen/voeten. Betrokkenheid van slijmvlies is gangbaar, en manifesteert zich meestal met laesies in de mondholte en oesofageale vernauwingen. De ogen en het urogenitale stelsel kunnen ook aangetast worden. Betrokkenheid van huid en mucosa kan leiden tot anemie, ijzerdeficiëntie, osteopenie/osteoporose, groeiachterstand, en in zeldzame gevallen nierfalen. DEB-patiënten lopen ook een hoger risico of het voorkomen van plaveiselcelcarcinoom (PCC).

DEB wordt veroorzaakt door mutaties in het gen COL7A1 (3p21.31), dat codeert voor collageen type VII. Mutaties zijn autosomaal dominant (dominante DEB) of recessief (recessieve DEB), en wijzigen de functie van collageen VII, of verminderen of verstoren de productie ervan. Dit verstoort assemblage ervan in vezels die de basale membraan verankeren aan de onderliggende dermis, wat resulteert in een splijtvlak onder de lamina densa, in het bovenste stratum papillare. In geval van ernstige recessieve DEB is er geen productie van collageen VII.

Diagnose wordt vermoed bij klinisch onderzoek. Bevestiging gebeurt door biopsie van huidstalen, in kaart brengen van antigenen met behulp van immunofluorescentie en/of transmissie-elektronenmicroscopie (wat een splijtvlak van blaren toont onder de lamina densa van de basale membraan van huid), en door screening van mutaties in COL7A1.

Differentiële diagnoses zijn onder meer andere vormen van EB. Tijdens de neonatale periode en de zuigelingentijd zijn mogelijk ook aplasia cutis congenita, infectie door herpes-simplexvirus, epidermolytische ichthyosis, bulleuze impetigo, scalded skin-syndroom door stafylokokken, lineaire IgA bulleuze dermatose, bulleus pemfigoïd, neonatale pemfigus en pemfigoïde gestationis inbegrepen. Voor zeldzame vormen van DEB met late aanvang zijn differentiële diagnoses onder meer verworven huidaandoeningen zoals lichen planus of auto-immune bulleuze ziekten.

Prenatale diagnose dient aangeboden te worden aan getroffen families met recessieve ernstige DEB.

Erfelijkheidsadvies dient aangeboden te worden aan getroffen families, en hangt af van het overervingspatroon en de vorm van DEB.

Behandeling is preventief en symptomatisch, en vereist een inter- en multidisciplinaire benadering. Preventief afdekken van huid en voorzichtige wondverzorging verminderen blaar- en littekenvorming, en voorkomen secundaire infecties. Behandeling van pijn en jeuk wordt sterk aangeraden, maar de doeltreffendheid ervan is deels beperkt. Fysiotherapie en ergotherapie zijn nodig om gradueel verlies van mobiliteit en autonomie te vertragen. Misvormingen van handen kunnen chirurgisch behandeld worden, maar keren geregeld terug. Voedingsbehoeften dienen geëvalueerd te worden door een diëtist, en mogelijks is gastrostomie vereist om te voeden. Oesofageale vernauwingen worden behandeld door verwijding met behulp van een fluoroscopie-geleide ballon. Transfusies, suppletie van ijzer, en toediening van erytropoëtine verbeteren anemie en ijzerdeficiëntie. Regelmatige opvolging met volledige controle en biopsieën van huid is nodig om toe te zien op de ontwikkeling van PCC. Psychologische ondersteuning dient aangeboden te worden.

De prognose hangt af van het subtype. Patiënten met dominante DEB hebben meestal een normale levensverwachting. Patiënten met ernstige recessieve DEB lopen een groot risico op mortaliteit, voornamelijk door metastatisch PCC, maar ook door chronisch nierfalen, sepsis en gedilateerde cardiomyopathie, zij het minder frequent.