De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De incidentie van permanente CH varieert sterk naargelang geografische locatie, met gerapporteerde incidenties tussen 1/800 en 1/10.000 levende geboortes en een gemiddelde incidentie van 1/3.000 levende geboortes.

De klinische manifestaties zijn vaak subtiel, waarschijnlijk als gevolg van transplacentale passage van wat maternaal schildklierhormoon of door het feit dat vele zuigelingen zelf wat schildklierhormoon produceren. Meer specifieke symptomen en verschijnselen ontwikkelen vaak pas op een leeftijd van enkele maanden. Gangbare klinische kenmerken en verschijnselen zijn onder meer verminderde activiteit en meer slapen, voedingsproblemen en constipatie, langdurige geelzucht, myxoedemateus aangezicht, grote fontanellen (voornamelijk posterieur), macroglossie, abdominale distensie met navelbreuk, en hypotonie. Trage lineaire groei en ontwikkelingsachterstand worden meestal merkbaar tegen de leeftijd van 4-6 maanden. Zonder behandeling leidt CH tot ernstige intellectuele achterstand en kleine gestalte.

Permanente CH heeft allerlei primaire, secundaire en perifere oorzaken, en kan optreden als onderdeel van een syndroom (primaire, secundaire, perifere of syndromale hypothyreoïdie). Primaire oorzaken zijn onder meer defecten van ontwikkeling van schildklier (dysgenesie van schildklier), deficiënte productie van schildklierhormoon (dyshormonogenese van schildklier), of defecten van binding van of signaaltransductie door thyroïdstimulerend hormoon (TSH) (te wijten aan mutaties van TSH-receptor). Secundaire of centrale CH is in de meeste gevallen te wijten aan een defect van hypofyse. Overige oorzaken zijn onder meer geïsoleerde TSH-deficiëntie, die wordt overgedragen op een autosomaal recessieve manier en wordt veroorzaakt door mutaties in het gen voor TSH-bèta subeenheid (1p13), door resistentie tegen thyrotropine-'releasing' hormoon (TRH) als gevolg van mutaties in het gen voor TRH-receptor (TRHR; 8q23), of door mutaties in genen die ontwikkeling van hypofyse reguleren, waaronder HESX1, LHX3, LHX4, POU1F1 en PROP1 (3p21.2-p21.1, 9q34.3, 1q25, 3p11 en 5q). Perifere CH kan veroorzaakt worden door perifere resistentie tegen de actie van schildklierhormoon, waarvan 90% te wijten is aan dominant overgeërfde mutaties in genen die coderen voor schildklierhormoon-receptor bèta. De meerderheid van deze individuen heeft normale schildklierfunctie, maar enkele individuen met hypothyreoïdie werden beschreven. Perifere hypothyreoïdie kan ook veroorzaakt worden door defecten van transport van schildklier hormoon, zoals bij syndroom van Allan-Herndon-Dudley, waarbij X-gebonden perifere hypothyreoïdie geassocieerd is met intellectuele achterstand en neurologische afwijkingen waaronder quadriplegie. Permanente CH kan ook geassocieerd zijn met een syndroom zoals onder meer syndroom van Pendred of syndroom van Bamforth.

Recombinant humaan TSH (rhTSH) kan mogelijk in de toekomst gebruikt worden om permanente CH te bevestigen. Indien op een bepaald moment na de leeftijd van 6 maanden TSH in serum stijgt boven 20mU/L als gevolg van ondermaatse behandeling wordt permanente CH aangenomen. Indien permanente CH niet werd vastgesteld tegen de leeftijd van 2-3 jaar wordt een 30-dagen durende stopzetting van therapie met l-thyroxine aangeraden. Indien serum of vrij T4 laag is en TSH verhoogd, is permanente CH bevestigd en wordt de therapie weer opgestart.