De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De ziekte is endemisch in Zuidoost-Azië en Noord-Australië, maar overal in de tropen worden gevallen waargenomen. in Europa wordt een stijgend aantal gevallen gerapporteerd. Vooral mannen worden getroffen (geslachtsverhouding: 1,4:1).

Melioïdose kan in elke leeftijdsgroep optreden, maar komt vaker voor op een leeftijd tussen 40 en 60 jaar. De incubatieperiode varieert van twee dagen tot maanden of jaren. De acute vorm van de ziekte wordt gekenmerkt door respiratoire infecties (necrotiserende pneumonie) en septicemie (met hoge koorts, ernstige hoofdpijn, diarree, braken, huidlaesies, en abcessen). De subacute en chronische vormen worden gekenmerkt door locale abcessen en purulente laesies, die doorgaans long (tuberculose-achtige laesies), lever, darm, en milt, alsook huid, lymfeklieren, hersenen en botten aantasten.

Melioïdose wordt veroorzaakt door Burkholderia pseudomallei, een saprofyt uit de omgeving die wordt aangetroffen in natte grond, modder, vijvers en rijstvelden. Infectie kan gebeuren door direct contact van schaafwonden, wonden en brandwonden met gecontamineerde grond of gecontamineerd water, of door inname of inademing. Diabetes, nierfalen, thalassemie, en zware alcoholconsumptie zijn vaak onafhankelijke risicofactoren voor melioïdose.

Diagnose is gebaseerd op analyse van culturen en identificatie van de pathogeen. Andere diagnostische methodes zijn onder meer hemagglutinatie (IHA), directe immunofluorescentie, enzymgebonden immunosorbent-analyse (ELISA), complement fixatietest, of PCR-analyse. Deze methodes kunnen ook helpen bij schatting van de prevalentie van de infectie in een bepaalde populatie. Beeldvormingsonderzoek wordt uitgevoerd om de volledige omvang van de ziekte na te gaan.

Differentiële diagnoses zijn onder meer tuberculose, pneumonie, en andere infectieuze ziekten zoals pest, buiktyfus, en syfilis.

De pathogeen is gevoelig voor verschillende antibiotica. Behandeling bestaat uit een intensieve fase van minstens twee weken met intraveneus ceftazidim of meropenem (imipenem wordt ook gebruikt), gevolgd door een aantal maanden met orale antibiotica, e.g. cotrimoxazol.

De gerapporteerde mortaliteit varieert tussen 15%-40% van de gevallen, afhankelijk van onder meer de middelen die beschikbaar zijn om patiënten te behandelen in verschillende delen van de wereld. Vroege herkenning en adequate behandeling zijn van cruciaal belang. Recidive kan voorkomen.