De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie wordt geschat op 1-2/100.000. In de meerderheid van de gevallen treedt de ziekte op tijdens de kindertijd.

Bot is het meest frequent aangetaste orgaan (80% van de gevallen), gevolgd door huid (35% van de gevallen) en hypofyse (25% van de gevallen). Betrokkenheid van deze organen heeft echter geen invloed op de vitale prognose. Betrokkenheid van hematopoëtisch systeem (cytopenie), long en lever komt minder vaak voor (15-20% van de gevallen) maar resulteert in ernstigere ziekte. De agressieve aard van de hematologische vormen bij jonge kinderen, de langdurige restverschijnselen geassocieerd met betrokkenheid van long en lever (scleroserende cholangitis), en de neurodegeneratieve manifestaties (2% van de gevallen) maken LCH tot een ernstige ziekte. De ziekte kan optreden als één of meerdere crisissen. Het kan resulteren in esthetische of functionele restverschijnselen met variabele expressie naargelang de plaatsen die betrokken zijn (doofheid, respiratoir falen of leverfalen, diabetes insipidus, groeihormoondeficiëntie, en cerebellair syndroom). Bij volwassenen wordt het klinische beeld gekenmerkt door geïsoleerde longaandoening, sterk geassocieerd met roken.

Hoewel vooruitgang werd geboekt op vlak van het begrijpen van de pathologie van de ziekte, is de etiologie vooralsnog niet gekend.

Diagnose van LCH is meestal gebaseerd op histologische en immunohistochemische analyse van de aangetaste weefsels. Thoracale CT-scan die typische radiologische bevindingen aantoont, kan diagnose mogelijk maken bij volwassenen met geïsoleerde betrokkenheid van long.

Een brede waaier van alternatieve diagnoses kan overwogen worden, afhankelijk van het geassocieerde klinische beeld en radiologische bevindingen.

Therapie hangt af van de omvang van de ziekte, die wordt bepaald door routineuze onderzoeken (klinisch onderzoek, hemogram, leverfunctietesten, en radiografie van bot en borstkas). Lokale behandeling is meestal doeltreffend voor vormen die beperkt zijn tot één orgaan. Bij kinderen is behandeling van de systemische vormen gebaseerd op de combinatie van corticosteroïden en vinblastine. Stoppen met roken is noodzakelijk voor volwassenen met betrokkenheid van long. Tweedelijnsbehandelingen zijn beschikbaar in gespecialiseerde centra voor patiënten met progressieve ziekte. Gezien de polymorfe en chronische aard van de ziekte dient ziektebeheer van LCH multidisciplinair te zijn. Protocollen voor behandeling van volwassen vormen van de ziekte zijn minder goed gevestigd dan voor patiënten met aanvang in de kindertijd. Langdurige opvolging is nodig voor detectie en behandeling van later optredende restverschijnselen.

De vitale prognose wordt meestal niet beïnvloed door vormen van de kindertijd, behalve in geval van hematologische betrokkenheid met resistentie tegen eerstelijnstherapie.