De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

PA is de meest voorkomende vorm van secundaire hypertensie, en wordt aangetroffen bij tot wel 10% van de hypertensieve patiënten. Familiale vormen zijn echter zeldzaam, en vertegenwoordigen 6-7% van de volwassen PA-gevallen. Familiaal hyperaldosteronisme type II (FH-II) wordt beschouwd als de meest gangbare vorm van familiaal hyperaldosteronisme, en vertegenwoordigt naar schatting 6% van alle PA-gevallen.

Op vlak van klinische en biochemische presentatie is FH-II niet te onderscheiden van sporadisch PA, hoewel mogelijk vroeg optredend PA kan waargenomen worden. Hypertensie met variabele gradaties van ernst, zelfs tussen leden van eenzelfde familie, wordt bij de meeste patiënten opgemerkt, en vangt aan op verschillende leeftijden. Vermoeidheid en spierzwakte worden gerapporteerd. Complicaties als gevolg van hypertensie en overmaat van aldosteron (waaronder natriumretentie en hypokaliëmie) kunnen optreden. Patiënten met PA lopen een hoger risico op cardiovasculaire voorvallen, zoals aandoening van kransslagader, cerebrovasculair accident, niet-fataal hartinfarct, atriumfibrillatie, en hartfalen.

FH-II is te wijten aan heterozygote mutaties met functiewinst in het gen CLCN2 (3q27.1), dat codeert voor het chloridekanaal ClC-2. Mutaties azijn gesitueerd in verschillende domeinen van ClC-2, en beïnvloeden de functie van het kanaal in verschillende mate, hetgeen de fenotypische heterogeniteit verklaart. De mutaties resulteren in constitutieve activatie van kanalen, membraandepolarisatie van cellen van zona glomerulosa van bijnierschors, opening van spanningsafhankelijke calciumkanalen, en activatie van de calcium-signaalweg die biosynthese van aldosteron uitlokt.

FH-II wordt gediagnosticeerd wanneer PA bevestigd wordt bij twee of meer familieleden en andere familiale vormen uitgesloten zijn. Patiënten vertonen een aspecifieke variabele respons van aldosteron op staande positie of infusie van AngII. Vroeg optredend PA kan waargenomen worden in associatie met specifieke CLCN2-mutaties.

FH-II is klinisch en biochemisch niet te onderscheiden van sporadisch PA, hoewel in sommige gevallen mutaties in CLCN2 geassocieerd zijn met vroeg optredend PA. Ook de andere vormen van FH (FH-I, FH-III en FH-IV) zijn differentiële diagnoses.

Transmissie van FH-II gebeurt autosomaal dominant met variabele penetrantie. Erfelijkheidsadvies dient aangeboden te worden aan getroffen individuen om hen te informeren over het risico van 50% op transmissie van de pathogene variant bij elke zwangerschap.

FH-II reageert niet op behandeling met glucocorticoïden, en er werd geen specifieke behandeling geïdentificeerd voor dragers van CLCN2-mutaties. Behandeling bestaat uit medische therapie met antagonisten van mineralocorticoïdreceptor, indien nodig in combinatie met bijkomende medicatie tegen hypertensie.

Mits behandeling is de prognose goed.