De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

Er werden ongeveer 60 gevallen beschreven. Beide geslachten worden getroffen.

Hematologische tekenen vangen aan in de zuigelingentijd, hoewel ook enkele neonatale gevallen werden beschreven. Deze tekenen zijn onder meer macrocytaire sideroblastische anemie, soms geassocieerd met potentieel diepe neutropenie of trombocytopenie. De aanwezigheid van vacuolisatie in precursorcellen van granulocyten en erythrocyten, zichtbaar om een myelogram, is een sterk vermoeden van de diagnose. Perlskleuring toont de aanwezigheid van geringde sideroblasten. Naaste de hematologische deficiëntie vertonen patiënten disfunctie van de exocriene pancreas door fibrose met malabsorptie en diarree, of een defect van de oxidatieve fosforylatie dat leidt tot lactaatacidemie (soms intermitterend) en een verhoogde lactaat/pyruvaat-verhouding. Andere organen kunnen getroffen worden, ofwel simultaan, ofwel tijdens het verloop van de ziekte: frequente renale betrokkenheid met tubulopathie en aminoacidurie wordt waargenomen, alsook hepatische betrokkenheid met hepatomegalie, cytolyse en cholestase, verstoring van endocriene klieren, neuromusculaire stoornissen en, in enkele gevallen, betrokkenheid van het hart en atrofie van de milt. Het globale pleiotrope klinisch beeld doet denken aan een incoherente associatie van meervoudige orgaanstoornissen in één enkele patiënt.

Fysiopathologisch is dit syndroom een mitochondriale cytopathie. Het wordt veroorzaakt door mitochondriale DNA-deleties, die gelden als een diagnostisch criterium. Deze deleties leiden tot een deficiëntie van de functie van de mitochondriale ademhalingsketen. De willekeurige verdeling van mitochondriaal DNA (mtDNA) tijdens de celdeling is verantwoordelijk voor de aanwezigheid van zowel normaal als gemuteerd DNA in één enkele cel. Dit samen voorkomen van meerdere types mtDNA, genaamd heteroplasmie, verklaart de sterke variatie van het klinisch beeld, zowel tussen patiënten als tussen de verschillende organen van een getroffen individu. De pathologische manifestaties komen effectief voor wanneer een bepaald gehalte gemuteerd DNA is geaccumuleerd in een bepaald weefsel.

Hoewel maternale overdracht werd beschreven, is syndroom van Pearson doorgaans sporadisch.

Er bestaat geen specifieke behandeling voor syndroom van Pearson. Het ziektebeheer is symptomatisch en omvat behandeling van infectueuze episodes en metabole crisissen, transfusie in geval van diepe anemie (soms geassocieerd met erythropoiëtinetherapie), opname van pancreasextracten en het beheersen van endocriene stoornissen.

Overlijden komt vaak voor voor de leeftijd van drie jaar, als gevolg van het risico op sepsis, metabole crisissen met lactaatacidose of hepatocellulair falen. Patiënten die de vroege zuigelingentijd overleven, ondergaan doorgaans een fenotypische evolutie: hematologische manifestaties verdwijnen spontaan, terwijl neurologische en myopathische tekenen verschijnen of verergeren. Sommige patiënten ontwikkelen syndroom van Kearns-Sayre (KSS) met oftalmoplegie, ataxie, retinitis pigmentosa, geleidingsdefecten, en myopathie.