De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De wereldwijde prevalentie van syndroom van Angelman (AS) wordt geschat op 1/10.000 tot 1/20.000.

AS-patiënten zien er bij de geboorte normaal uit. In de eerste 6 maanden na de geboorte kunnen voedingsproblemen en hypotonie optreden, gevolgd door een vertraagde ontwikkeling tussen de leeftijd van 6 maanden en twee jaar. De typische kenmerken van AS ontwikkelen zich gewoonlijk vanaf 1-jarige leeftijd: ernstige verstandelijke beperking, afwezigheid van spraak, lachbuien met fladderende handen, microcefalie, macrostomie, maxillaire hypoplasie, prognatie en neurologische problemen met een houterige gang, ataxie en epileptische aanvallen met specifieke afwijkingen in het elektro-encefalogram (EEG) (trifasische delta-activiteit met een maximum over de frontale gebieden). Andere beschreven verschijnselen zijn een blije gemoedstoestand, hyperactiviteit zonder agressie, een korte aandachtsspanne, prikkelbaarheid en slaapproblemen met verminderde slaapbehoefte, verhoogde warmtegevoeligheid, aantrekking tot en fascinatie voor water. Met de jaren worden de typische kenmerken van de ziekte minder opvallend door het grover worden van de gelaatstrekken, thoracale scoliose en mobiliteitsproblemen. Thoracale scoliose wordt gemeld bij 40% van de AS-patiënten (meestal vrouwen). Volwassen patiënten blijven aanvallen hebben, maar de hyperactiviteit, korte aandachtsspanne en slaapproblemen worden minder. Bij patiënten met een deletie in het 15q11-gebied komt vaak hypopigmentatie van de iris en de choroidea voor.

Het syndroom van Angelman kan verschillende genetische oorzaken hebben, zoals een deletie van de kritische regio 15q11.2-q13 (60-75%), uniparentale paternale disomie (2-5%), inprentingsdefect (2-5%) en een mutatie in het gen UBE3A (10%). Bij een groep waartoe 5-26% van de patiënten behoort, is de genetische afwijking nog niet geïdentificeerd.

De diagnose wordt gesteld op basis van klinische vaststellingen en een EEG, en kan in de meeste gevallen worden bevestigd door cytogenetische en moleculaire testen. Het typische EEG-patroon kan nuttig zijn voor de diagnose.

De differentiële diagnose omvat hypsaritmie bij het syndroom van West of de petit malvariant van het syndroom van Lennox-Gastaut (zie deze termen). Andere differentiële diagnoses zijn het syndroom van Rett, het syndroom van Mowat-Wilson, X-gebonden alfa-thalassemie - intellectuele achterstand-syndroom (ATR-X), en 22q13-deletiesyndroom (zie deze termen).

Erfelijkheidsadvies wordt aangeraden aangezien de herhalingskans varieert van 0 tot 50%, afhankelijk van het onderliggende genetische mechanisme.

De behandeling omvat fysio-, ergo- en spraaktherapie waaronder niet-verbale manieren van communicatie. Omdat patiënten vaak op zeer jonge leeftijd aanvallen krijgen, is anti-epileptische medicatie noodzakelijk. Slaapmiddelen kunnen worden toegediend aan patiënten met ernstige slaapproblemen. Het gezichtsvermogen moet ook worden opgevolgd.

Volwassen patiënten worden minder actief en neigen naar obesitas. De mobiliteit neemt af en gewrichtscontracturen kunnen leiden tot problemen met stappen waardoor sommige patiënten in een rolstoel terechtkomen. De levensverwachting lijkt normaal te zijn, hoewel patiënten nooit autonoom worden.