De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie is niet bekend, maar minder dan 100 gevallen werden gepubliceerd sinds de eerste beschrijving in 1978.

De aanvang van Triple A-syndroom varieert tussen de eerste kinderjaren en de volwassenheid. Wanneer het voorkomt in de vroege kindertijd, zijn alacrimie en mogelijk achalasie de indicatieve tekenen; in de kindertijd en adolescentie wordt de aanvang gekenmerkt doo rachalasie en bijnierinsufficiëntie; in de volwassenheid is de presentatie voornamelijk neurologisch met autonome en polyneuropathische betrokkenheid. Wanneer aanwezig is alacrimie het eerste klinisch teken, dat zich manifesteert in de eerste levensmaanden, maar achalasie van de cardia, wat leidt tot dysfagie, is gewoonlijk het eerste relevante symptoom dat leidt tot de diagnose. Bijnierinsufficiëntie kan hypoglycemie en insulten veroorzaken. Deze drie hoofdkenmerken zijn niet noodzakelijk allemaal aanwezig, of zijn geassocieerd met autonome disfunctie en andere neurologische kenmerken, wat leidt tot respectievelijk de ''2A''- of ''4A''- aanduiding. De neurologische manifestaties zijn divers: dysautonomie resulteert in dyshidrose en digestieve, seksuele, bloedsomloop- en urinewegdisfunctie; piramidaal syndroom en perifere neuropathie leiden tot loopmoeilijkheden en soms tot een sensorische stoornis; en bulbaire en faciale deficiënties zijn verantwoordelijk voor veluminsufficiëntie, amyotrofie of parese van de tong, orbicularis oris-disfunctie en orofaryngeale dysfagie.

De ziekte wordt veroorzaakt door mutaties in het AAAS-gen (12q13), dat codeert voor het ALADIN-proteïne dat deel uitmaakt van het nucleaire poriecomplex.

De diagnose is gebaseerd op klinisch onderzoek en tests van de bijnierfunctie. Ze kan bevestigd worden door moleculaire tests.

Aangezien de aanwezigheid van 2 van de 3 belangrijkste klinische tekenen (achalasie, alacrimie of bijnierinsufficiëntie) pathognomonisch is, kan een differentiële diagnose overwogen worden wanneer slechts een klinisch kenmerk waargenomen wordt, bijvoorbeeld bij de aanvang van de ziekte. De differentiële diagnose omvat dus andere oorzaken van bijnierinsufficiëntie, achalasie of alacrimie zoals frequente vormen van congenitale adrenale hyperplasie (eenvoudig uit te sluiten door dosisbepaling van bijnierhormoonprecursoren), en zeldzame perifere vormen van congenitale adrenale insufficiëntie of adrenoleukodystrofie, wat geassocieerd kan zijn met neurologische kenmerken.

Triple A-syndroom wordt op autosomaal recessieve wijze overgeërfd, met dus een risico van 25% op herhaling voor ouders met een getroffen kind.

De behandeling voor Triple A-syndroom omvat hydrocortisonvervangingstherapie, oesofageale dilatatie of myotomie van de onderste oesofageale sfincter en kunstmatige tranen. Het beheer van de neurologische kenmerken is symptomatisch.

Wanneer het niet behandeld wordt, kan triple A-syndroom een hoge morbiditeit hebben en de prognose kan ernstig zijn. De geschikte behandeling van de ziekte verbetert de prognose aanzienlijk.