De portaalsite voor zeldzame ziekten en weesgeneesmiddelen

De prevalentie en incidentie zijn niet bekend maar HDL2 is erg zeldzaam en er zijn wereldwijd minder dan 50 families beschreven. De ziekte wordt het meest aangetroffen bij patiënten van Afrikaanse afkomst.

HDL2 doet zich meestal voor in de jonge volwassenheid, maar net zoals bij de ziekte van Huntington (HD; zie deze term) is de leeftijd waarop de ziekte begint omgekeerd evenredig met de grootte van de trinucleotide-repeatverlenging die de ziekte veroorzaakt. Patiënten kunnen psychiatrische afwijkingen ontwikkelen als eerste verschijnselen, met later ook chorea, parkinsonisme en dystonie. De ziekte kan zich ontwikkelen van chorea tot een fenotype met meer bradykinesie en dystonie, of parkinsoniaans blijven. In tegenstelling tot chorea-acanthocytose en McLeod-neuroacanthocytosesyndroom (zie deze termen) zijn de peesreflexen meestal heftig. Er zijn geen perifere zenuw- of spierafwijkingen en geen epileptische aanvallen of hartsymptomen beschreven.

HDL2 wordt veroorzaakt door verlengde trinucleotide-repeats in het JPH3 junctophilin 3-gen (16q24.3). Personen met de aandoening hebben verlenging van CTG/CAG-repeats van 41-59 tripletten (normale populatie: 6-27).

De diagnose vindt plaats aan de hand van analyse van het JPH3-gen bij aanwezigheid van een klinisch syndroom dat bij HDL2 past. Acanthocytose wordt bij ongeveer 10% van de patiënten vastgesteld en de CK-spiegel is normaal. Met neurobeeldvorming is bilaterale atrofie van het striatum te zien, vooral van de nucleus caudatus. Tijdens het verloop van de ziekte kan gegeneraliseerde corticale atrofie ontstaan. Op neuropathologisch niveau worden intranucleaire neuronale ubiquitine-immunoreactieve insluitlichaampjes gevonden, vergelijkbaar met die gezien in HD.

De differentiële diagnoses zijn chorea-acanthocytose, McLeod-neuroacanthocytose syndroom, de ziekte van Huntington, Huntington-achtige aandoeningen, vroegtijdige Parkinson en het syndroom van Gilles de la Tourette (zie deze termen).

Er kunnen routineuze methoden voor prenataal testen toegepast worden.

HDL2 volgt een autosomaal recessief overervingspatroon en erfelijkheidsadvies is aangeraden. Door het anticipatiemechanisme dat verband houdt met de verlenging van de trinucleotide-repeat kan de ziekte bij opeenvolgende generaties op steeds jongere leeftijd beginnen. Wat pre-symptomatisch testen betreft moeten dezelfde overwegingen in acht worden genomen als voor de ziekte van Huntington: testen wordt meestal aangevraagd of voorgesteld als iemand een ouder heeft van wie bekend is of vermoed wordt dat deze een Huntington-achtige ziekte heeft.

Op dit moment zijn geen genezende, ziekteremmende of -verzachtende behandelingen beschikbaar en is de behandeling symptomatisch.

HDL2 is een continu progressieve aandoening met een slechte prognose.